Zoals in haast elk conflict draaide het ook in de Grote Emoe Oorlog om ‘grond’. Toen de Australische soldaten na de Eerste Wereldoorlog weer thuis kwamen, kregen ze van de overheid een stuk grond in West-Australië en werden ze aangemoedigd om daarop tarwe te telen. Geen eenvoudige klus: de soldaten hadden niet bepaald groene vingers en de droge grond liet zich niet vlot bewerken. En alsof de uitdaging nog niet groot genoeg was, kregen de nieuwbakken landbouwers er ook een moeilijke ‘buur’ bij: de emoe.
Van beschermde soort tot ongedierte
Emoes waren tot 1922 een beschermde diersoort in Australië, maar de vogels veroorzaakten steeds meer overlast. Ze woelden landbouwgronden om en aten de gewassen kaal. Tegen 1932 liepen er al zo’n 20.000 emoes rond in West-Australië en werd het de wanhopige landbouwers echt te veel: ze riepen de hulp van de overheid in, die de dieren officieel uitriep tot ‘ongedierte’ en er de oorlog aan verklaarde.
Knap staaltje oorlogsvoering
Op 2 november 1932 trok de Koninklijke Australische Artillerie ten strijde tegen emoes in het district Campion. Ze besloten in formatie achter de vogels aan te gaan. Die strak georganiseerde aanval werd gecounterd met clevere chaos: de vogels deelden zich op in kleine groepjes en liepen alle kanten uit. Ze zochten dekking in het struikgewas zodat de soldaten hen niet konden raken. Een krantenartikel uit die tijd prees de emoes hun oorlogsvoering: “Elke emoe-groep lijkt zijn eigen leider te hebben – een enorme vogel die de wacht houdt en de rest waarschuwt als hij soldaten ziet”.
Emoes 1 — Soldaten 0
In de daaropvolgende dagen zetten de soldaten hun aanval verder. Ze schoten duizenden kogels af en probeerden hun snelle vijanden te volgen met trucks. Maar niets had succes. Naar schatting werden tijdens de dagenlange veldslag niet meer dan 500 vogels gedood. De operatie werd op 8 november 1932 dan ook gestaakt. Toen een politicus vroeg of er medailles uitgereikt moesten worden, opperde zijn tegenstander dat die dan naar de emoes moesten gaan, aangezien zij elke ronde gewonnen hadden.
10 kogels voor 1 emoe
Omdat de emoes de landbouwgronden bleven plunderen werd de strijd op 13 november 1932 hervat. Na er een maand lang op te jagen, kon het leger zo’n 986 vogels doden en er 2500 verwonden. De legerleiding rekende uit dat er gemiddeld tien kogels nodig waren geweest om één emoe neer te halen. Zonder al te veel trots werd op 10 december 1932 dan ook de aftocht geblazen.
De winnaar
De Grote Emoe Oorlog kreeg veel kritiek van natuurbeschermers die het ‘een poging tot massavernietiging’ noemden. Uiteindelijk bedaarden de gemoederen en werden er wildhekken geplaatst om de emoes weg te houden van de landbouwgronden. Vandaag leeft de emoe weer vrolijk en vrij in Australië: de populatie wordt geschat op ongeveer 700.000 vogels en de emoe kreeg intussen ook zijn status als beschermde soort terug. Het mag dus wel duidelijk zijn wie de Grote Emoe Oorlog won …
Gebeten door wetenschap? Plan een dagje Technopolis!
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht
- Terug naar overzicht